Hong Kong, een beetje Europa in China

Onze laatste dag in Yuangshou doen we het rustig aan, want na 4 dagen lege maag heeft Bert nog niet veel energie. Bij 35 graden valt er ook niet veel anders te doen dan drijven op het water... We zoeken ergens 2 grote binnenbanden, wandelen een stuk stroomopwaarts, en drijven enkele uurtjes gewoon met de stoming mee door het prachtige landschap, slippers en proviant aan een koortje gebonden. De eenvoud zelve, maar Oh Zo Zalig!

's Avonds trekken we naar Hong Kong, en leren we het fenomeen "Chinese slaapbus" kennen. Kleine bedjes tegen elkaar gepropt, gemaakt op Chinezenmaat. De gordels en rails zijn geen overbodige luxe voor 9 u lang hobbelen en bobbelen over onverharde weggetjes.

Lekker uitgeslapen (NOT) komen we aan in Hong Kong, shoppers paradise!!! Maar shoppen staat niet hoog op onze agenda, zeker niet als de prijzen de Europese prijzen kloppen. Hong Kong is gewoon peperduur, vooral wat betreft accommodatie. We vinden dus onderdak in een marginaal flatgebouw in een mini-kamertje zonder ramen waar het vocht van de muren druipt. Maar reizen is soms een beetje afzien dus nemen we het zoals het komt.

Toch blijft Hong Kong teleurstellen, we vinden er eigenlijk niks aan. Het avondlijke licht-en muziekspectakel aan de skyline is wel mooi, het treintje naar Victoria Peak heeft iets nostalgisch en het straatje waar ze duizende soorten goudvissen in plastic "kermis"-zakjes verkopen is ook apart maar voor een grootstad ontbreekt er toch iets. Hong Kong is Chinees maar de vele jaren onder het Britse Imperium heeft de chinezen te europees gemaakt, jammer! Het visum voor Vietnam vragen we dus aan met de spoedprocedure en de volgende dag laten we Hong Kong achter ons.





En het geluk staat aan onze zijde, want Bert doet "ne Nathalie" (die laat ook overal haar paspoort achter en vindt dat ook altijd op miraculeuze manier terug), en ondanks dat we totaal niks van transport geboekt hadden belanden we weeral op een slaapbus, maar deze keer de luxe uitvoering met brede en zachte bedden en de "hobbel de bobbel" weggetjes maken plaats voor een echte autosnelweg, de beste slaap sinds een week!

Op naar Vietnam! Blij dat Hong Kong achter ons ligt, maar jammer dat we China achter ons moeten laten...

Het karstlandschap van Yangshou

Dit zuidelijk deel van China staat bekend om z'n prachtige landschap met ontelbare karstbergen met daartussen enkele idyllische riviertjes. Ideaal voor een weekje fietsen, wandelen, varen, vliegen en ontspannen.

Vissen doen ze hier op een speciale manier. Na zonsondergang gaan de visser en z'n "Comorants" de rivier op, op een bamboevlot.

De vogels duiken onder water en vangen de visjes. Het trucje van de visser: er zit een koordje rond de vogel z'n nek, net hard genoeg aangespannen dat hij de vis niet kan doorslikken. Nogal sarcastisch op het eerste gezicht, maar de buit is behoorlijk (en de vogel krijgt zijn deel).

Wat betreft de vele plannen voor fiets-en wandeltochtjes, liet Bert z'n gezondheid het afweten. Iets verkeerd gegeten en met als resultaat 3 dagen plat. Een hitte van 35 graden helpt dan ook niet echt, jaja, we waren bijna op weg naar het ziekenhuis voor een baxterke. Maar de goede zorgen van vrouwlief worpen vruchten af :-) , en dag 4 was hij terug te been. Misschien iets te hevig geweest, en meteen een fietstocht in deze hitte ondernomen... De krachten wat overschat naderhand bekeken want bij zonsondergang stegen we op voor een prachtige ballonvaart boven dit magnifieke landschap, Bert zo geel als een Chinees, maar desondanks een prachtige ervaring...

De grootste Buddha ter wereld...

. Bevindt zich in Leshan en is 71 m groot, eigenlijk gewoon te groot om op de foto`s te krijgen :-)

De heilige berg Emei

Emeishan is een beetje de Santiago de Compostella van China, maar dan Chinese style, iedereen komt hier op bedevaart maar het zou China niet zijn moesten ze het niet wat gemakkelijker gemaakt hebben: je kan je laten dragen tot aan de top of de kabelbaan nemen. Wij smeren onze benen in en beginnen aan onze eerste echte trekking. Ons doel: de top halen in 2 dagen en afdalen in 1 dag.


We stippelen een route uit, slaan voldoende proviant in (op zo'n momenten zorgt Bert z'n diabetes echt wel voor veel extra kilootjes in onze rugzak maar niets aan te doen, sleuren zullen we), wandelstok in de hand en op naar de eerste treden. En ja, op Emeishan is elke meter hoogteverschil trappen doen. Wij moeten 2500 m omhoog en omlaag... inderdaad, dat zijn veeeel trappen.

Ongeveer 9 uur, 35 km, enkele tempels, 2 relatief rustige apen, vele liters water en god weet hoeveel trappen later zoeken we een slaapplaatsje. De verzuring in de spierkes is uitdrukkelijk aanwezig maar we zijn dappere klimmers geweest want op dag 1 zijn we al zo goed als aan de top.

En die staat bekend voor zijn mooie zonsopgang, dus de nacht is kort en om 5 uur 's morgens doen we de laatste trappen met ons koplampje op. De mist belet een beetje het spectakel van de opkomende zon maar we genieten van het uitzicht en de biddende mensen. Dan maken we ons op om 35 km en 2500 m te dalen, 35 km trappen, jawel.

We krijgen "thumbs up" en vele aanmoedigingen van de monniken die we tegenkomen, en die motivatie kunnen we gebruiken want na 20 km, 1 schoenwissel, enkele agressieve apen, verschillende suikerdips en vooral ontelbare pijnscheuten in kuiten en kniëen, lijken de laatste 15 km echt wel een kleine leidensweg.

We halen beneden net de laatste bus om in onze hostel te geraken . We moeten echt wel een verbeten gezicht gehad hebben of raar gelopen hebben (wat wel kan als je benen niet meer doen wat je vraagt) want de Chinezen vragen ons wat een mens bezielt om dit op 2 dagen te doen.

Desondanks de been-en bodymassage gaan we de volgende dag de trap af (we slapen op de derde verdieping :) als kreupele oudjes. Wat trappen betreft staat 1 ding vast: stijgen is zoveel beter dan dalen!

Misschien maakt de portie afzien de beleving intenser, want we houden van deze berg, met z'n mistige stijle flanken, z'n rokende wierrookstokjes aan de tempels, z'n tropische flora en z'n agressieve fauna (hongerige apen)... en ja... zelfs een beetje z'n trappen.

De panda´s in Chengdu

De treinrit Xi'an - Chengdu is er een in derde klasse, en dat wil zeggen dat "survival of the fittest" geldt in het opstappen van de trein. Ellebogen en kniëen worden gretig gebruikt, oude gekrompen vrouwtjes gebruiken hun "gestalte" om toch maar een plaatsje te winnen. Dit alles bij 35 gradenmaakt dat je blij bent als je op de trein zit, ook al zijn er deze keer geen coupees maar 3 bedden boven elkaar te midden van lawaai en licht.

Aangezien de giant panda met uitstervan bedreigd is, is een bezoek aan het Giant Panda Breeding Centre zeker de moeite waard. We zien panda's in alle maten: grote, kleine, baby's en zelfs pasgeboren exemplaartjes in de couveuze, net kleine roze ratjes. 1000 van deze prachtige dieren leven er nog, dus papflesjes met namaaktepels of kunstmatige insiminatie-toestanden, het werkt (en het is vooral nodig) want elk jaar komen hier ongeveer 150 panda babies te wereld!

Het Terracottaleger in Xi'an

Deze keer een absolute luxetrein van Peking naar Xi'an. Eigen schuld, tickets te laat geboekt dus moesten we de luxewagon nemen met prive-TV'tjes voor elke bed, aaah afzien :-)

We worden bedreven in het vinden van gezellige hostels. Deze keer belanden we in het 7 Sages Hostel, een oude chinese doolhof van gebouwtjes en gangetjes met tuintjes ertussen.




We kwamen naar Xi'an om het Terracottaleger te bewonderen en daar maken we meteen werk van. Geen 350 Yen voor een tour maar wel 7 Yen voor de locale bus + 45 Yen "studenten"tarief. Dit noemt men low budget reizen.

Het wereldberoemde leger heeft hoge verwachtingen in te lossen en als je de achtergrond kent doet het dat ook. Vooral het feit dat elk beeld verschillend is maakt dit speciaal.

Op een dag besloot een keizer dat hij een volledig leger nodig had om hem na zijn dood te beschermen, en zette doodleuk 700.000 man aan het werk om dit te verwezelijken. Over grootheidswaanzin gesproken... maar hij heeft wel het achtste wereldwonder verwezenlijkt.

Het is een kleine wereld want we lopen onze Ierse vrienden Owen en Edel tegen het lijf, waarmee we samen het Xi'anese nachtleven induiken.

Bejing of Peking

1 September. De kindertjes terug naar school en wij komen aan in Peking, "the place to be" want de Olympische kermis draait hier volop. De tijden van bevrozen tenen en neuzen ligt voorgoed achter ons, zweten zullen we doen.

We vinden een hostel in een hutongwijk, een van die typische chinese steegjes waar iedereen op straat wast, plast en leeft.

Na een eerste avondwandeling naar de Verboden Stad weten we het al, Peking is een abolute aanrader.

Tijdens onze bezoekjes de volgende dagen aan o.a. De Verboden Stad, het zomerpaleis, de Lamahtempel en de tempel of Heavenly Peace is een ding duidelijk: iets snel bezoeken is onmogelijk, alles is zo groot en zo uitgestrekt dat je je tijd moet nemen als je iets bezoekt. Om Peking echt te leren kennen heb je weken nodig. We beperken ons dus tot de highlights.

In contrast met de serene sfeer van de laatste rustplaats van Lenin is Mao's Mausoleum en soort van pretpark. Aan de horde Chinese bezoekers te zien is hij nog steeds "alive and kicking".

Onze absolute nummer 1 is de Chinese muur. In het engels noemen ze hem de "Great Wall", en GREAT HE IS! We wagen ons aan een wandeling, maar de hitte is verschoeiend en de muur is stijl, heel stijl (op sommige plaatsen tot 80%). Nu weten we waarom je in China pas een "Weal Helo" bent wanneer je de muur hebt beklommen. We hadden voor een minder toeristisch deel gekozen en dus hadden we de muur praktisch voor ons alleen, wat wel hielp om David's opdracht tot een goed einde te brengen (foto bij David te verkrijgen).

De afdaling is een soort bobslee waar je de rem zelf kan en MOET bedienen en na een adrenalinetochtje met enkele keren net-niet-uit-de-bocht komen we beneden aan.

Aan onze timing moeten we nog werken: de dag dat we het Olympisch stadion wilden bezoeken was het de openingsceremonie van de Paralympische Spelen en kwamen we er dus niet in de buurt.

De beste manier om Peking te ontdekken is per fiets. We passen onze rijstijl aan, dwz offensief rijden is de boodschap. Ondanks dat de aloude bekende zadelpijn terug komt op de kramikkelige fietsen, is en blijft het het vervoersmiddel bij uitstek om op marktjes en dergelijke te geraken, waar we de locale cuisine uitproberen (Het moet gezegd: Bert heeft de grootste appetijt, of durf, van ons beide)