De heilige berg Emei

Emeishan is een beetje de Santiago de Compostella van China, maar dan Chinese style, iedereen komt hier op bedevaart maar het zou China niet zijn moesten ze het niet wat gemakkelijker gemaakt hebben: je kan je laten dragen tot aan de top of de kabelbaan nemen. Wij smeren onze benen in en beginnen aan onze eerste echte trekking. Ons doel: de top halen in 2 dagen en afdalen in 1 dag.


We stippelen een route uit, slaan voldoende proviant in (op zo'n momenten zorgt Bert z'n diabetes echt wel voor veel extra kilootjes in onze rugzak maar niets aan te doen, sleuren zullen we), wandelstok in de hand en op naar de eerste treden. En ja, op Emeishan is elke meter hoogteverschil trappen doen. Wij moeten 2500 m omhoog en omlaag... inderdaad, dat zijn veeeel trappen.

Ongeveer 9 uur, 35 km, enkele tempels, 2 relatief rustige apen, vele liters water en god weet hoeveel trappen later zoeken we een slaapplaatsje. De verzuring in de spierkes is uitdrukkelijk aanwezig maar we zijn dappere klimmers geweest want op dag 1 zijn we al zo goed als aan de top.

En die staat bekend voor zijn mooie zonsopgang, dus de nacht is kort en om 5 uur 's morgens doen we de laatste trappen met ons koplampje op. De mist belet een beetje het spectakel van de opkomende zon maar we genieten van het uitzicht en de biddende mensen. Dan maken we ons op om 35 km en 2500 m te dalen, 35 km trappen, jawel.

We krijgen "thumbs up" en vele aanmoedigingen van de monniken die we tegenkomen, en die motivatie kunnen we gebruiken want na 20 km, 1 schoenwissel, enkele agressieve apen, verschillende suikerdips en vooral ontelbare pijnscheuten in kuiten en kniëen, lijken de laatste 15 km echt wel een kleine leidensweg.

We halen beneden net de laatste bus om in onze hostel te geraken . We moeten echt wel een verbeten gezicht gehad hebben of raar gelopen hebben (wat wel kan als je benen niet meer doen wat je vraagt) want de Chinezen vragen ons wat een mens bezielt om dit op 2 dagen te doen.

Desondanks de been-en bodymassage gaan we de volgende dag de trap af (we slapen op de derde verdieping :) als kreupele oudjes. Wat trappen betreft staat 1 ding vast: stijgen is zoveel beter dan dalen!

Misschien maakt de portie afzien de beleving intenser, want we houden van deze berg, met z'n mistige stijle flanken, z'n rokende wierrookstokjes aan de tempels, z'n tropische flora en z'n agressieve fauna (hongerige apen)... en ja... zelfs een beetje z'n trappen.